Het CDA wordt bijna veertig. En ondanks corona mag dat best gevierd worden. Want in veertig jaar parlementaire democratie is gebleken dat de politiek niet zonder die brave polderende CDA’ers kan. Dat betekent niet dat het CDA heeft stilgestaan. Integendeel. Van mensen van het eerste uur als Piet Steenkamp hebben we afscheid moeten nemen. Het aantal leden en zetels is weleens meer dan gehalveerd. Het CDJA bleef in al die tijd een stabiele betrouwbare factor. Schommelend tussen de 2000 tot 2500 leden. Luis in de pels en aanjager van verjonging.
Die 40 jaar CDA verdient dus zeker ook een compliment aan alle CDJA’ers in het land. De laatste jaren groeien we zelfs. Een levensvatbare partij kan niet zonder sterke en stabiele jongerenorganisatie.
Die groei zien we concreet terug. Sinds een maand hebben wij weer een CDJA Flevoland. Daarmee is het CDJA de enige jongerenpartij met 12 provinciale afdelingen. Dat zegt iets over onze club. In ledenaantallen in het rechterrijtje, maar in raadszetels en afdelingen veruit de grootste. Het laat zien hoeveel talent het CDJA herbergt en zegt ook iets over onze identiteit. Het is niet alleen spreken over gemeenschapszin en een sterke civil society, maar daar zelf concreet invulling aangeven. Niet lullen, maar poetsen om het op zijn Rotterdams te zeggen. Zelf vormgeven aan je idealen. Dat maakt mij trots op onze afdeling in Flevoland. En ook die elders in het land.
Als het even meezit vieren wij volgend jaar ook ons 40 jarig jubileum. Dat doen we waarschijnlijk in Emmen, Drenthe. Ook zo’n afdeling die geen enkele andere pjo kent. Ik kijk er nu al naar uit om daar met elkaar op nog eens 40 jaar een sterk en stabiel CDJA te proosten.
