Daar was het dan. Corona. Uit het niets werd ons leven
stil gegooid. Niet meer naar het terras, school of bioscoop. Het was er even
niet. Dit alles staat misschien nog in schril contrast met de situatie in de
ouderenzorg als gevolg van corona. Van de een op de andere dag konden wij onze opa’s,
oma’s en andere geliefden in verzorgingstehuizen niet meer bezoeken. Het vaste
ritueel voor velen viel weg.
Voor velen sloeg de machteloosheid al snel toe. Hoe zorg ik ervoor dat mijn
geliefde zich niet eenzaam gaat voelen? Beeldbellen via de telefoon werd al
snel als oplossing geboden maar iedereen wist dat dit geen oplossing was. Het
contact is er niet, je kan elkaar niet aanraken of vastpakken. Als iemand lijdt
aan dementie begrijpt diegene vaak zelfs niet dat ze tegen jou praten via een
schermpje. Wat kan nog meer een oplossing zijn? Voor het verzorgingstehuis
staan zodat je elkaar toch kunt zien, werd ook geprobeerd. Hier speelde
hetzelfde probleem: geen echt contact.
Dit gebrek aan contact zorgt al snel voor problemen. Eenzaamheid lijkt ziektes
als dementie alleen maar te verergeren en deze coronacrisis zorgt ervoor dat de
situatie voor velen verder verslechterd door de eenzaamheid. De ouderen in
verzorgingstehuizen voelen zich alleen. Zij willen niets liever dan hun
geliefden in de armen sluiten. De regering probeert zoveel mogelijk
mensenlevens te redden. Dat is op zich een nobel streven. Het probleem is
echter dat deze mensen in verzorgingstehuizen al in de laatste fase van hun
leven zitten. Wat zij nu nodig hebben is contact met familie, geliefden en
andere naasten. Zij moeten, in deze laatste fase, volop kunnen genieten van de
liefde die wij ze te bieden hebben. Laten wij er met zijn allen voor zorgen dat
dit ook mogelijk is.
Deze column is eerder (3 juni 2020) als bestuurscolumn verschenen bij CDJA Noord-Holland.
